კინოთეატრი ”პარადიზო”

Magic of Paradiso

     არის რაღაცეები, რომლებიც მოგწონს, არის ისეთი რაღაცეები, რომლებიც ძალიან მოგწონს, მაგრამ არის ისეთებიც, რომლებიც უბრალოდ შენია. ასეთი აღმოჩნდა ტორნატორეს ეს ფილმი ჩემთვის. თუმცა მე ხომ ყველაფერი უკუღმა უნდა დამემართოს და ამ ფილმამდეც გვიან მივედი, შემოვლითი გზით :) რამდენადაც დიდი კინომანი არასდროს ვყოფილვარ და არც შესაბამისი ცოდნა არ მქონია ამ სფეროსი, ბევრი ისეთი ფილმი არ მაქვს ნანახი, რომელიც ყველა თავმოყვარე ადამიანს ნანახი თუ არა, გაგონილი მაინც უნდა ჰქონდეს.

     დაიწყო ესპანურით, უფრო სწორად ესპანურად გახმოვანებული ფილმების ყურებით. დღეში შემეძლო მეყურებინა 4-5 ფილმისთვის.  უბრალოდ მოსმენა, თუნდაც რომ ბევრი ვერაფერი გამეგო, ძალიან მსიამოვნებდა, შინაარსს ყველა ვარიანტში ვიგებდი და ესე ნელ-ნელა ერთ დღესაც აღმოვაჩინე, რომ მშვენივრად მესმოდა ყველაფერი. როცა ჩემი ესპანურის ცოდნა ამ და სხვა საშუალებებით მივიდა რაღაც დონეზე, შემდეგ უკვე დავიწყე იტალიური.

  სასწავლო წიგნის ერთ-ერთ თემაში აღმოჩნდა გაკვეთილი იტალიურ კინემატოგრაფიაზე. ნუ, მე როგორც ვთქვი, გონზე არ ვარ ამ თემის. გადავხედე სახელებს და რაღაც ფელინი, როსინის გვერდით ცოტა უცხოდ მომხვდა ტორნატორე :)

   ზუსტად მახსოვს, რომ საღამოს თრეილერის ნახვის პირველივე წუთებზე რაღაც დამემართა, მუსიკა, ხმა, ყველაფერი ერთდ, მოჯადოებულივით ვუყურებდი და ერთი ხუთჯერ მაინც ვნახე თრეილერი. მივხვდი, რომ სასწრაფოდ უნდა მეყურებინა. პრობლემა ის იყო, რომ იტალიურის სწავლა ერთი თვეც არაა, რაც დაწყებული მქონდა, შესაბამისად ჩემი სიტყვების მარაგი და გაგების უნარი 80 პროცენტი იმაზე მოდის, რომ იტალიური სიტყვები ძალიან ჰგავს ესპანურს (თუ ჟღერადობაში განსხვავებას დაუმუღამებ). უეჭველი ვიცოდი, რომ ფილმი მომეწონებოდა და ამიტომ ბოლომდე შესაგრძნობად აუცილებლად მინდოდა მეყურებინა იტალიურ ენაზე.

     ჩემი აზრით, მთელი თუ არა რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი ხიბლი ამ ფილმის მართლა არის ის, რომ ამ ენაზე ნახო იმისთვის, რომ ბოლომდე შეიგრძნო. და კიდევ, ეს იყო პირველი ფილმი, რომელსაც ესპანურადაც ვუყურე ნაწყვეტებს და მივხვდი, რომ ეს ენა მაგ ფილმის არ იყო (არადა ესპანურად მომწონდა ყველაფერი).

    დიდი წვალებით გადმოვწერე ჯერ ფილმი, მერე ცალკე ტიტრები, გადავხედე, რომ გამეგო უცხო სიტყვები და აი უკვე ამის შემდეგ ჩავუჯექი მშვიდად.

     შეიძლება სულაც არაა გენიალური ფილმი, არც რაღაც სასწაულებრივად კარგი, უბრალოდ მე მივხვდი, რომ ეს ფილმი ბოლომდე შემეხო. მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც პირდაპირ პარალელებს ვერ გავავლებ საკუთარ ცხოვრებასთან (არადა, ჩემი დაკვირვებით, როცა რაღაც ძალიან მოგწონს, ის ასე თუ ისე ეხმიანება ხოლმე შენს ცხოვრებას) ჩინემა ”პარადიზო” გახდა რაღაც უფრო მეტი იმაზე, ვიდრე ჩვეულებრივი კარგი ფილმი.

    მორიკონეს მუსიკა, რომელსაც შეიძლება უსმინო სუნთქვაშეკრულმა, ალფრედო, უბრალო, კეთილი მოხუცი, ისეთი ადამიანი, როგორიც სულ მინდოდა, რომ გვერდზე მყოლოდა, ტოტო, უბრალოდ ვგიჟდები ამ ბავშვზე და ’პარადიზოს’ მაგია. ამ ფილმის მერე შემიყვარდა ყველაფერი ერთად, კინოც, იტალიაც, ტოტოც, ალფერდოც, მორიკონეც...

     თვითონ ფილმი ძალიან ბევჯერ არ მაქვს ნაყურები, ემოციურად იმდენად მოქმედებს, რომ ხშირად მისი ნახვა არ შემიძლია და გამიჩნდა კიდევ რაღაც უცნაური მომენტი. თითქოს იმდენად ჩემია, რომ არ შემიძლია და არ მინდა მისი ნახვა სხვასთან ერთად. არც მეგობარი, არც არავინ, უნდა ვუყურო მარტო მე.

მაქვს ძალიან ბევრი საყვარელი მომენტები ფილმიდან, რომლებიც შემიძლია ათასჯერ ვნახო.

ძალიან მიყვარს ეს მომენტი, ტოტო და ალფრედო ერთად რომ მოდიან. მანამდე ტოტო პადრესთან ერთდ მოდის და რომ დაინახავს წინ მიმავალ ალფრედოს, მოიმიზეზებს, ვითომ ფეხი იტკინა და ვეღარ დადის. ალფრედო მიუხვდება ეშმაკობას, მაგრამ მაინც დაისვამს თავისთან, ერთად მოდიან და ლაპარაკობენ. Alfreeeedo, რაღაცნაირად რომ ამბობს...

ეს სცენა ისეთი, ისეთი მაგარია, ალფრედო რომ ეთხოვება ტოტოს და არიგებს. ლამის ცრემლები გადმომცვივდა. როცა ეუბნება, რომ ყველაფერი, რასაც გააკეთებს, ისევე უნდა უყვარდეს, როგორც პარადიზო და რომ არასოდეს აღარ დაბრუნდეს უკან... La vita e piu dificile :(

ბოლო ეპიზოდი, სადაც ტოტო ალფრედოს დატოვებულ ფირს ხსნის და იმ სცენების კოლაჟია, რომლებსაც პადრე აჭრევინებდა ხოლმე ფილმებიდან და არ უშვებდა.

ყველაზე მეტად მაინც ეს მიყვარს. ჯარისკაცის და მეფის ასულის ისტორია. თუმცა ამ ამბის მორალს, თუ როგორ ვთქვა, აზრს არ ვეთანხმები ( იმ მე-100 დღესაც უნდა დაელოდო, რომ მერე არ ინანო :) მაგრამ გენიალურად ჰყვება ალფრედო. ძალიან ბევრჯერ მაქვს ნანახი ეს ეპიზოდი და სიტყვებიც ლამის ზეპირად ვიცი...dopo novanta notti era diventato tutto secco, bianco...:((((  

ესეც თვითონ ისტორია (იტალიურად)

Una volta un re fece una festa e c'erano le principesse più belle del regno. Ma un soldato che faceva la guardia vide passare la figlia del re. Era la più bella di tutte e se ne innamorò subito. Ma che poteva fare un povero soldato a paragone con la figlia del re! Basta! Ma, finalmente un giorno riuscì a incontrarla e le disse che non poteva più vivere senza di lei. E la principessa fu così impressionata del suo forte sentimento che disse al soldato:

“Se saprai aspettare cento giorni e cento notti sotto il mio balcone, alla fine, io sarò tua.”

Ma, subito il soldato se ne andò là e aspettò un giorno, due giorni e dieci e poi venti. Ogni sera la principessa controllava dalla finestra ma quello non si muoveva mai. Con la pioggia, con il vento, con la neve era sempre là. Gli uccelli ci cacavano in testa e le api se lo mangiavano vivo ma lui non si muoveva. Dopo novanta notti era diventato tutto secco, bianco e gli scendevano le lacrime dagli occhi e non poteva trattenerle poiché non aveva più la forza nemmeno per dormire...mentre la principessa sempre lo guardava. E arrivati alla novantanovesima notte il soldato si alzò, si prese la sedia e se ne andò via".

 Alfredo: "E non mi domandare qual è il significato io non lo so...se lo capisci dimmelo tu!"


                                                     - - - - - - - - -

Totò: "Ora ho capito perchè il soldato andò via proprio alla fine...bastava un’altra notte e la principessa sarebbe stata sua ma lei avrebbe potuto anche non mantenere la sua promessa e sarebbe stato terribile,sarebbe morto.
Così invece,almeno per 99 notti aveva vissuto nell’illusione che lei fosse lì ad aspettarlo.

 

 

(ინგლისურად)

Alfredo: Once upon a time, a king gave a feast. And there came the most beautiful princesses of the realm. Now, a soldier, who was standing guard, saw the king's daughter go by. She was the most beautiful one, and he immediately fell in love with her. But what could a poor soldier do when it came to the daughter of the king? Well, finally, one day, he managed to meet her, and he told her that he could no longer live without her. The princess was so impressed by his strong feelings that she said to the soldier: "If you can wait 100 days and 100 nights under my balcony, then at the end of it, I shall be yours." Damn! The soldier immediately went there and waited one day. And two days. And ten. And then twenty. And every evening, the princess looked out of her window, but he never moved. During rain, during wind, during snow, he was always there. The bird shat on his head, and the bees stung him, but he didn't budge. After ninety nights, he had become all dried up, all white, and the tears streamed from his eyes. He couldn't hold them back. He no longer had the strength to sleep. All that time, the princess watched him. And on the 99th night, the soldier stood up, took his chair, and went away.

Salvatore: [later in the film, Toto gives Alfredo his interpretation] ... In one more night, the princess would have been his. But she also could not possibly have kept her promise. And it would have been terrible. He would have died. This way, however, at least for 99 days, he was living under the illusion that she was there, waiting for him.